Καταρχήν να σας συστηθώ. Το όνομά μου είναι Ιωάννα. Ή Τρεχαλίτσα. Θα γυρίσω με όποιο από τα δύο με αποκαλέσετε. Μεγάλη ταύτιση. Εγώ είμαι η τρεχάλα και η τρεχάλα είμαι εγώ. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το τρέξιμο ήρθε στη ζωή μου όταν μου “τελείωσαν” όλα τα άλλα αθλήματα στα οποία επιδιδόμουν από το 4ο έτος της ηλικίας μου. Ρυθμική, μπάσκετ, βόλεϊ, κολύμπι, τένις και φυσικά άπειρα χρόνια αεροβικής συνοδευόμενη από βάρη. Κάτι όμως έλλειπε. Όλα τα παραπάνω γίνονταν σε περιορισμένο χώρο. Σε αίθουσες ή σε γήπεδα. Αυτό που έλειπε ήταν η Ελευθερία.
Κάποια στιγμή, όταν οι τέσσερις τοίχοι της αίθουσας του αερόμπικ έγιναν κλουβί, όταν τα στενά όρια της γυμναστικής που τελειώνουν στην έννοια του fitness άρχισαν να γίνονται βαρετά, όταν το μυαλό και η ψυχή μου ζητούσε περισσότερα, τότε, ως δια μαγείας μπήκε στη ζωή μου το τρέξιμο.
Τα πράγματα ήρθαν εντελώς αυθόρμητα. Ένα ανοιξιάτικο βράδυ του 2006, με φορτωμένο το μυαλό και την ψυχή μου, βρέθηκα στο μικρό στάδιο του Παλαιού Φαλήρου. Βράδυ, σκοτάδι πίσσα. Λευκή γραμμή, κόκκινος διάδρομος, λευκή γραμμή, κόκκινος διάδρομος και ούτω καθ’εξής. Έξι κουλουάρ, δύο βιράζ και εγώ. Είχα χρόνια να πατήσω το πόδι μου σε στίβο. Από το σχολείο που έτρεχα 100 μέτρα και 4Χ 100 σκυταλοδρομία. Κάτι με έσπρωχνε να ξεκινήσω. Κάτι με έσπρωχνε να πατήσω τον κόκκινο διάδρομο ανάμεσα στις λευκές γραμμές.
“Ακόμα και ένα ταξίδι 1000 μιλίων αρχίζει με ένα μικρό βήμα”. Έτσι λένε οι Κινέζοι. Σήμερα μπορώ να σας το επιβεβαίωσω και εγώ.
Η ζωή μου δεν ήταν πια ποτέ η ίδια.
Εκείνο το 1ο βράδυ έτρεξα 50 ολόκληρα λεπτά. Το περισσότερο που είχα τρέξει μέχρι τότε στη ζωή μου ήταν τα 15 λεπτά ζέσταμα για να κάνω βάρη στο γυμναστήριο. Εκείνο το βράδυ πρέπει να έτρεξα περίπου 5 χιλιόμετρα. Συνεχόμενα. Βάζοντας απλά το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Σε δύο μήνες το γηπεδάκι στο Τροκαντερό είχε γίνει ήδη το 2ο σπίτι μου. Τα πάντα άρχιζαν να αλλάζουν. Διατροφικές συνθήκες και ώρες, ώρες ξεκούρασης και διασκέδασης. Ο ρουχισμός και τα αξεσουάρ μου. Το πιο πολύτιμο πράγμα που είχα στην κατοχή μου τον καιρό εκείνο, ήταν ένα ipod που συνδεόταν ασύρματα με το παπούτσι μου και μετρούσε τις αποστάσεις και το χρόνο μου. Περίμενα πως και πως να ακούσω το ηχογραφημένο μήνυμα της Paula Radcliffe που μου έδινε συγχαρητήρια κάθε που τελείωνα μία προπόνηση! Ο καιρός περνούσε και εγώ αναπτυσσόμουν όλο και περισσότερο μέσα σε αυτό το πολύχρωμο σμαρί ανθρώπων. Όσο έτρεχα τόσο ήθελα να πηγαίνω πιο πέρα. Το ένα χιλιόμετρο έφερε το άλλο. Τα τρία έγιναν 5, τα 5 έγιναν 7 – ακόμα θυμάμαι με πόσο πείσμα έτρεξα το πρώτο μου 7άρι. Πονούσα παντού, γόνατα, γάμπες, παντού. Αλλά σταμάτησα όταν το ρολόι μου έγραψε 7. Τα 7 έγιναν 10. Και τότε συνέβη κάτι μαγικό. Ένιωσα ότι κάθε χιλιόμετρο μπορεί να φέρει το επόμενο, και το επόμενο, και το επόμενο…δεν υπήρχε πια όριο. Sky is the limit. Το ταξίδι είχε αρχίσει, ήμουν Ελεύθερη!
Πολλά πράγματα μπορούν να ειπωθούν για το τρέξιμο. Σε αυτήν την εισαγωγική ευκαιρία που μου δόθηκε να μιλήσω γι’αυτό, θα προσπαθήσω να σταθώ επιγραμματικά στα οφέλη του.
Το τρέξιμο είναι στη φύση μας. Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να κάθεται στον καναπέ και να πηγαίνει με το SUV στο Σούπερ Μάρκετ. Ας αναλογιστούμε λίγο τους όχι και πολύ μακρινούς προγόνους μας που κυνηγούσαν πεζή για την τροφή τους. Το μυοσκελετικό μας σύστημα είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να αναπτύσσεται με την αερόβια άσκηση.
Το τρέξιμο είναι υγεία. Ο οργανισμός αποβάλει τοξίνες, οξυγονώνεται, αναζωογονείται.
Το τρέξιμο ενισχύει την ψυχική μας υγεία.
Το τρέξιμο προάγει τον υγιή συναγωνισμό, την άμιλλα, τον εθελοντισμό, τον ανθρωπισμό.
Όσοι από εσάς νομίζουν ότι δεν μπορούν να τρέξουν, σκεφτείτε ξανά. Ρίξτε μια ματιά στα παιδιά της γειτονιάς σας. Τα παιδιά είναι το πιο τρανό παράδειγμα ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να τρέχει. Αν παρατηρήσετε τα παιδιά θα δείτε ότι το σώμα τους μπαίνει φυσικά από την αδράνεια στην δράση. Σιγά – σιγά, χάνουν αυτόν τον αυθορμητισμό. Η καθημερινότητα, οι υποχρεώσεις, οι απαγορεύσεις, ο τρόπος ζωής, μετατρέπουν τα παιδιά – δρομείς σε ακίνητους ενήλικες.
Το τρέξιμο – και εδικά οι μεγάλες αποστάσεις – είναι ένα μεγαλείο ψυχής και σώματος. Οι αγώνες μου το δίδαξαν αυτό. Έτρεξα τον 1ο μου αγώνα – τον αγώνα 5 χιλιομέτρων στα πλαίσια της διαδρομής του Κλασσικού Μαραθωνίου της Αθήνας – το 2008. Το 2009 ο πήχης είχε ανέβει. Έτρεξα τα 10 χιλιόμετρα στην ίδια διοργάνωση. Από εκεί και πέρα ο δρόμος ήταν και πάλι ανοιχτός. Δεν υπήρχε όριο. Οι αγώνες που ακολούθησαν με έφερναν κοντά στο σπόρο που είχε φυτέψει πριν καμία 30αριά χρόνια μέσα μου μία φίλη Αμερικανίδα δρομέας. Το 2010, με προετοιμασία που κοιτάζοντας τώρα πίσω την θεωρώ “παιδική” στήθηκα στην γραμμή της εκκίνησης του 28ου Κλασσικού Μαραθωνίου που ήταν και επετειακός. 2500 χρόνια από τότε που άνθρωπος διήνυσε για πρώτη φορά την Κλασσική διαδρομή, βρέθηκα στα χνάρια του Φειδιππίδη. Η ψυχή μου δηλαδή. Γιατί η ψυχή σπρώχνει το σώμα. Και εκείνο ακολουθεί. Η συγκίνηση βλέποντας πόσος κόσμος είχε έρθει από όλα τα μέρη του κόσμου για να τρέξει τον Μαραθώνιο των Μαραθωνίων ήταν μεγάλη. Την ώρα εκείνη ξεχνάς τον εαυτό σου. Ξεχνάς τα 42 χιλιόμετρα που έχεις μπροστά σου και απλά γίνεσαι ένα με τον παλμό του κόσμου.
Ο αγώνας αυτός σε διδάσκει. Σε διδάσκει πράγματα για τον εαυτό σου. Για την επιμονή σου. Για το πείσμα σου. Για τον πόνο. Για την αντοχή σου σε αυτόν. Για την ελπίδα να δεις τους 5 κύκλους στο Καλλιμάρμαρο την ώρα που θα τερματίζεις. Για τη χαρά των δικών σου ανθρώπων που σε περιμένουν στις κερκίδες. Μα πάνω από όλα σου διδάσκει ένα από τα μεγαλύτερα αλλά και πιο απλά μαθήματα της ζωής. Θέλεις; ΜΠΟΡΕΙΣ.
Έτσι λοιπόν και εγώ τρέχω. Τρέχω για να μαθαίνω. Τρέχω για να μαθαίνω ότι μέσα από τον πόνο έρχεται η επιβράβευση. Τρέχω για να εξασκούμαι στην υπομονή. Τρέχω για να καθαρίζω τον νου και την ψυχή μου από το θόρυβο που κάνει το μυαλό μου. Τρέχω για μπορώ να προσεγγίζω τα όριά μου και να τα ξεπερνώ. Με δυο λόγια:
Τρέχω για να ΖΩ.
“Από το περιοδικό Bikes & Sports”
